Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

molae N F

  • 1 Molae

    Mōlae, ārum, f., s. mōlēsno. I, B, 2.

    lateinisch-deutsches > Molae

  • 2 Molae

    Mōlae, ārum, f., s. moles no. I, B, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Molae

  • 3 Molae

    Molae, ārum, f., in the relig. lang. of the Italic people, perh. the daughters of Mars, the protectresses of mills, Gell. 13, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > Molae

  • 4 mola

    mŏla, ae, f. [st2]1 [-] meule, meule de moulin. [st2]2 [-] souv. au plur. moulin. [st2]3 [-] une môle (masse de chair inorganisée, t. de méd.). [st2]4 [-] (dent) molaire. [st2]5 [-] Vulg. mâchoire.    - mola, ae, f.: meule de moulin et surtout meule supérieure, qui broyait le blé en tournant autour de la saillie conique de la meule inférieure; d'où le pluriel pour désigner le moulin.    - molae, ārum: moulin.    - molae oleariae, Varr.: moulin à olives.    - molae aquariae, Pall.: moulin à eau.    - quae pumiceas versat asella molas, Ov.: l'ânesse qui tourne le moulin aux meules poreuses (comme la pierre ponce).    - mola (salsa): farine sacrée (farine de blé torréfié, mêlée de sel, qu'on répandait sur la tête des victimes).
    * * *
    mŏla, ae, f. [st2]1 [-] meule, meule de moulin. [st2]2 [-] souv. au plur. moulin. [st2]3 [-] une môle (masse de chair inorganisée, t. de méd.). [st2]4 [-] (dent) molaire. [st2]5 [-] Vulg. mâchoire.    - mola, ae, f.: meule de moulin et surtout meule supérieure, qui broyait le blé en tournant autour de la saillie conique de la meule inférieure; d'où le pluriel pour désigner le moulin.    - molae, ārum: moulin.    - molae oleariae, Varr.: moulin à olives.    - molae aquariae, Pall.: moulin à eau.    - quae pumiceas versat asella molas, Ov.: l'ânesse qui tourne le moulin aux meules poreuses (comme la pierre ponce).    - mola (salsa): farine sacrée (farine de blé torréfié, mêlée de sel, qu'on répandait sur la tête des victimes).
    * * *
        Mola, molae. Plin. Une meule.
    \
        Molae asinariae. Cato. Meules que tournent les asnes.
    \
        Molae operam dare. Cic. Gaigner sa vie à tourner la meule.
    \
        Mola. Plin. Une masse de chair sans aucune forme, qui s'engendre au ventre d'une femme sans semence d'homme, Un fauls germe.

    Dictionarium latinogallicum > mola

  • 5 mola

    mola, ae, f. (molo), I) appell., der Mühlstein, A) eig. bes. der obere Mühlstein, der Läufer, dessen unterer wie ein abgestumpfter Kegel zulaufender Teil das Mahlen besorgte, manualis mola, quam Graeci chiromolon vocant, Cass. Fel. 40. p. 91, 18: manuali molā ad collum ligata, Hieron. ad Euseb. chron. lib. 2. ad ann. 312 p. Chr. – dah. der Sing. u. gew. der Plur., der Mühlstein, die Mühlsteine = die Mühle, sowohl Wasser- als Esel- und Handmühle, suspensa mola, die hochgestellte, Ov.: mola machinaria, Apul.: molā buxeā piper trivit, Petron. – Plur., molae unae, Cato: molae oleariae, Varro: m. aquariae, Pallad.: m. aquae, Cod. Theod. u. Cassiod.: asinariae, Cato: m. iumentariae, manuariae, ICt.: m. trusatiles, Cato u. Gell.: molae nigrae od. pumiceae, aus Lava, Ov.: molarum strepitus od. crepitus, Enn. u. Naev. fr.: molis operam dare, Cic.: molas versare, Ov., oder circumagere, Gell. – B) meton.: 1) geschrotene Körner von Dinkel od. Spelt mit daruntergemischtem Salz, zum Bestreuen des Opfertieres, gesalzenes Schrot, -Schrotmehl, Opferschrot, mola et vinum, Cic.: gew. mola salsa, Plaut. u. Hor.: molae salsae, Mart.: sancta mola, Tibull.: zur Zauberei gebraucht, Verg. – 2) (wie μύλη) ein verunstalteter Embryo, ein Mondkalb, Plin. 7, 63. – 3) molae, ārum, f. = dentes molares, Bachzähne, Vulg. psalm. 57, 7 u. Iob 29, 17. Vgl. Gloss. III, 12, 27. – II) nom. pr., Mola, Genet. archaist. Molas, f., die Mühlgöttin, Molas colonia, Plaut. Pseud. 1100 G. (vgl. colonia).

    lateinisch-deutsches > mola

  • 6 mola

    mola, ae, f. (molo), I) appell., der Mühlstein, A) eig. bes. der obere Mühlstein, der Läufer, dessen unterer wie ein abgestumpfter Kegel zulaufender Teil das Mahlen besorgte, manualis mola, quam Graeci chiromolon vocant, Cass. Fel. 40. p. 91, 18: manuali molā ad collum ligata, Hieron. ad Euseb. chron. lib. 2. ad ann. 312 p. Chr. – dah. der Sing. u. gew. der Plur., der Mühlstein, die Mühlsteine = die Mühle, sowohl Wasser- als Esel- und Handmühle, suspensa mola, die hochgestellte, Ov.: mola machinaria, Apul.: molā buxeā piper trivit, Petron. – Plur., molae unae, Cato: molae oleariae, Varro: m. aquariae, Pallad.: m. aquae, Cod. Theod. u. Cassiod.: asinariae, Cato: m. iumentariae, manuariae, ICt.: m. trusatiles, Cato u. Gell.: molae nigrae od. pumiceae, aus Lava, Ov.: molarum strepitus od. crepitus, Enn. u. Naev. fr.: molis operam dare, Cic.: molas versare, Ov., oder circumagere, Gell. – B) meton.: 1) geschrotene Körner von Dinkel od. Spelt mit daruntergemischtem Salz, zum Bestreuen des Opfertieres, gesalzenes Schrot, - Schrotmehl, Opferschrot, mola et vinum, Cic.: gew. mola salsa, Plaut. u. Hor.: molae salsae, Mart.: sancta mola, Tibull.: zur Zauberei gebraucht, Verg. – 2) (wie μύλη) ein verunstalteter Embryo, ein Mondkalb, Plin. 7, 63. – 3) molae, ārum, f. = dentes molares, Bachzähne, Vulg. psalm. 57, 7 u. Iob 29, 17.
    ————
    Vgl. Gloss. III, 12, 27. – II) nom. pr., Mola, Genet. archaist. Molas, f., die Mühlgöttin, Molas colonia, Plaut. Pseud. 1100 G. (vgl. colonia).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mola

  • 7 mola

    mŏla, ae, f. [cf. mulê, mulos, mill, millstone; mulai, grinders, molar-teeth; cf. molaris], a millstone; and usu. plur. molae, a mill (driven by slaves, animals, or water):

    verbera, compedes, molae,

    Plaut. Men. 5, 6, 9: molarum strepitum audire, Enn. ap. Non. 506, 4 (Com. 7 Vahl. p. 153):

    molae oleariae duro et aspero lapide,

    Varr. R. R. 1, 55:

    trusatiles,

    Gell. 3, 3, 14:

    pumiceae,

    Ov. F. 6, 318:

    aquariae,

    water-mills, Pall. 1, 42:

    digni molam versare Nepotis,

    Juv. 8, 67:

    versatiles,

    Plin. 36, 18, 29, § 135:

    mola asinaria,

    i. e. millstone, too heavy for a man to drive, Vulg. Matt. 18, 6; id. Marc. 9, 41:

    molae olivariae,

    Paul. Sent. 3, 6, 36.—
    II.
    Transf.
    A.
    Grits or grains of spelt coarsely ground and mixed with salt (hence called mola salsa), which it was customary to strew on the victims at sacrifices: mola etiam vocatur far tostum, et sale sparsum, quod eo molito hostiae aspergantur, Paul. ex Fest. p. 141 Müll.:

    sparge molam,

    Verg. E. 8, 82:

    molam et vinum inspergere,

    Cic. Div. 2, 16, 37:

    aut molā salsā aut ture comprecari,

    Plaut. Am. 2, 2, 109:

    molā salsā supplicare,

    Plin. 18, 2, 2, § 7: litare, id. praef. med.:

    consumpsi salsasque molas et turis acervos,

    Mart. 7, 5, 4.—
    B.
    A false conception, moon-calf, mole, Plin. 7, 15, 13, § 63; 10, 64, 84, § 184.—
    C.
    A jawbone, or the teeth:

    molas leonum confringet,

    Vulg. Psa. 57, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > mola

  • 8 mola

    ae f.
    1) жёрнов ( molam versare J); чаще. pl. мельница (molae trusatiles Cato, AG; molae oleariae Vr)
    3) жертвенная мука (крупно молотая ячменная мука с солью, употребляемая при жертвоприношении) (m. et vinum C; mola salsa Pl, H, PM)
    4) недоносок, уродец PM

    Латинско-русский словарь > mola

  • 9 astituo

    adstĭtŭo (astĭtŭo), ĕre, tŭi, tūtum [ad + statuo] - tr. - placer auprès, placer sur.    - adstituere ad lectum, Cic.: placer auprès du lit.    - adstitui molae, Apul.: être attaché à la meule.
    * * *
    adstĭtŭo (astĭtŭo), ĕre, tŭi, tūtum [ad + statuo] - tr. - placer auprès, placer sur.    - adstituere ad lectum, Cic.: placer auprès du lit.    - adstitui molae, Apul.: être attaché à la meule.
    * * *
        Astituo, astituis, astitui, pen. cor. astitutum, pe. pro. astituere. Plaut. Ranger, Adjancer, Mettre une chose en ordre et en son lieu.

    Dictionarium latinogallicum > astituo

  • 10 molucrum

    mŏlū̆crum, i, n. [mola].
    A.
    A millbroom, i. e. a broom for sweeping out a mill: molucrum, quo molae verruntur, quod Graeci mulêkoron dicunt, Paul. ex Fest. p. 140 Müll.—
    B.
    A handle for turning a mill: molucrum, quo molae vertuntur, Paul. ex Fest. p. 142 Müll. dub.; al. teruntur; cf. A. supra.—
    C.
    A square log of wood at the place where sacrifices were offered, or where the mola salsa was sprinkled on the victim: Cloatius in libris sacrorum, molucrum esse, aiunt, ligneum (al. lignum) quoddam quadratum, ubi immolatur. Idem Aelius in explanatione carminum Saliarium eodem nomine appellari ait, quod sub molā supponatur. Aurelius Opilius appellat, ubi molatur, Paul. ex Fest. p. 141 Müll.—
    D.
    = Mola, a mooncalf, mole: molucrum... tumor ventris, qui etiam virginibus incidere solet, Paul. ex Fest. p. 140 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > molucrum

  • 11 asinarius

    I asinārius, a, um [ asinus ]
    asinariae molae Cato — мельница, приводимая в движение ослами
    asinaria mulier Ap — женщина, на обязанности которой лежит уход за ослами
    II asinārius, ī m. [ asinus ]
    погонщик ослов, тж. слуга, ухаживающий за ослами Cato, Vr etc.

    Латинско-русский словарь > asinarius

  • 12 jumentarius

    Латинско-русский словарь > jumentarius

  • 13 manuarius

    I manuārius, a, um [ manus I \] II manuārius, ī m.
    вор AG

    Латинско-русский словарь > manuarius

  • 14 pumiceus

    pùmiceus, a, um [ pumex ]
    пемзовый, сделанный из пемзы (molae O; antra St)
    oculi pumicei Plсухие глаза (т. е. никогда не плачущие)
    fontes pumicei M — источники, вытекающие из пемзовых скал

    Латинско-русский словарь > pumiceus

  • 15 subjugus

    a, um [ sub + jugum ]
    подъяремный, запряжённый в ярмо

    Латинско-русский словарь > subjugus

  • 16 aquarius

    aquārius, a, um (aqua), zum Wasser gehörig, Wasser-, I) adi.: rota, Wasserrad, Cato u. Lampr.: situlus, Cato: urceus, Cato: vas, Varr. LL. u. ICt.: cotes, bei denen man Wasser statt Öl anwendet, Plin.: molae, Pallad.: fistulae, Capit.: provincia, die Aufsicht über die Wasserleitungen, Cic.: operator, Sulp. Sev.: artifices periti aquariae rei, Amm.: re aquariā defecti, Gell. – II) subst.: A) aquārius, ī, m., 1) der Wasserträger, a) in Rom, der Wasser in die Häuser trug, dabei den Kuppler machte u. sich selbst zu unzüchtigen Diensten gebrauchen ließ, Edict. Diocl. 7, 30. Valer. imp. bei Treb. Poll. Claud. 14, 11. Iuven. 6, 332. – b) bei den Juden, einer der Tempelsklaven, die Wasser (wie die lignarii Holz) für den Tempeldienst tragen mußten, Hier. ep. 108, 8. – 2) der Röhrenmeister, d.i. einer von den öffentlichen Dienern (apparitores), die als Unterbeamte des Ädilis, später des curator a quarum alles zu besorgen hatten, was zur Reinlichkeit der Wasserleitungen, zur gehörigen Verteilung des Wassers in die Straßen u. Häuser (wobei sie durch Bestechung häufig den Budenkrämern [tabernarii] zum Nachteil des Publikums eine allzu große Masse Wasser zukommen ließen) u. dgl. gehörte, Cael. in Cic. ep. 8, 6, 4. Cod. Iust. 11, 42, 10. Frontin. aqu. § 9. Corp. inscr. Lat. 6, 131.: auf Inschriften auch acuarius geschr. (wie acula = aquula), Corp. inscr. Lat. 6, 8653 u. 9, 3189. – 3) der Aufseher der Brunnen u. der Wasserkünste in den Gärten einer Privatbesitzung, Gori Mon. Liv. Aug. p. 126. no. 81. u. p. 127. no. 82. – 4) Aquarius, der Wassermann, ein Sternbild im Tierkreise, zwischen dem Steinbock u. den Fischen, griech. Ὑδροχόος, Varr. fr., Cic. poët. u.a. – B) aquārium, ī, n., 1) der Wasserbehälter, die Zisterne, Cato r. r. 1, 3. – 2) der Wasserkrug, Plin. b. Charis. 118, 33.

    lateinisch-deutsches > aquarius

  • 17 asinarius

    asinārius, a, um (asinus), zum Esel gehörig, Esel-, I) adi.: molae, Eselsmühle, Cato r. r. 10, 4 u. 11, 4: mola, Mühlstein, Vulg. Matth. 18, 6; Marc. 9, 42: mulier, Eselwärterin, Apul. met. 7, 8. – II) subst.: a) asinārius, ī, m., der Eselwärter, Eseltreiber, Cato r. r. 10, 1. Varr. r. r. 1, 18, 1. Suet. Aug. 96, 2. Edict. Diocl. 7, 17: als beschimpfende Bezeichnung der Christen, Tert. apol. 16; ad nat. 1, 11. – b) Asināria, ae, f., das »Stück von den Eseln«, der »Eselsverkauf«, Titel einer Komödie des Plautus, Plaut. asin. prol. 12. Varr. LL. 7, 79.

    lateinisch-deutsches > asinarius

  • 18 astituo

    a-stituo (ad-stituo), tuī, tūtum, ere (ad u. statuo), irgendwo hinstellen, aulas, ansetzen, Plaut. capt. 846: Orestem, Acc. trag. 55: reum ad lectum (aegroti), Cornif. rhet. 3, 33.: astitui in genua, niedergestaucht werden auf die K., Plaut. Cas. 930: astitui molae (v. Esel), Apul. met. 9, 11: astitui tribunal, Apul. met. 3, 2.

    lateinisch-deutsches > astituo

  • 19 conticesco

    con-ticēsco ( con-ticīsco), ticuī, ere (Inch. von conticeo) Schweigen eintreten lassen, schweigen, still werden, weil man nicht weiter reden mag oder zu reden wagt, und in diesem Sinne = verstummen (vgl. obmutesco), selten = Schweigen beobachten, schweigen, weil man vor Staunen usw. nicht reden kann (s. unten aus Liv. 30, 30, 2), I) eig.: a) von Menschen: conticiscam u. sed conticiscam, Plaut.: inter se clare loquebantur; intravi, conticuerunt, Plin. ep.: conticuit adulescens, Liv.: haec cum Crassus dixisset, parumper et ipse conticuit et ceteris silentium fuit, Cic.: cum obmutuisset senatus, iudicia (meton. = iudices) conticuissent. Cic.: conscientiā convictus repente conticuit, Cic.: non ausa ›parente‹ dicere conticuit, Ov.: paulisper alter alterius conspectu, admiratione mutuā prope attoniti, conticuere, Liv. 30, 30, 2. – mit ad u. Akk., ad hos casus, Quint.: ad quod ille quidem conticescit, sed sermonem suscipit Polus, Quint. – b) v. Tieren: sequitur gallicinium, cum galli canere incipiunt, dein conticinium, cum conticescunt, Censor. 24, 2. – c) v. personif. Lebl.: numquam de vobis (hominum) gratissimus sermo conticescet, Cic.: neque ulla aetas de tuis laudibus conticescet, Cic. – donec conticuit lyra, Hor. – conticuere undae, vacuae molae, Ov. – iube conticescere gemitus et exclamationes, Sen. ep. 24, 14. – II) übtr., v. Tätigkeiten u. Zuständen, schweigen, still werden, verstummen, austoben, sich legen, conticuit subito et obmutuit hoc studium nostrum, Cic.: illae scilicet litterae (wissenschaftliche Beschäftigungen) conticuerunt forenses et senatoriae, Cic.: ut inter strepitum tot bellorum conticescerent actiones tribuniciae, Liv.: conticuerat magis quam elanguerat militaris favor, Curt.: ubi conticuerit tumultus, Liv.: iam hic, quo nunc omnia ardent, conticiscet furor, Liv. – / Die Form conticisco in den besten Hdschrn. u. Ausgg. bei Plaut. (zB. Bacch. 798 u. mil. 410), Varro LL. 7, 79 u. Liv. (zB. 2, 29, 11), auch anerkannt von Prisc. partit. XII vers. Aen. 2, 52.

    lateinisch-deutsches > conticesco

  • 20 crepitus

    crepitus, ūs, m. (crepo), v. jedem kurz abgebrochenen Schall, deutsch, je nach dem Zusammenhange, das Klappern (Geklapper), das Knattern (Geknatter), das Knarren (Geknarr), Knurren (Geknurr), Knallen (Geknall), Klatschen (Geklatsch); das Knistern (Geknister), Knittern (Geknitter), Knirschen (Geknirsch), Klirren (Geklirr); das Schwirren (Geschwirr); das Knacken (Geknack), Krachen (Gekrach), Dröhnen (Gedröhn); das Rasseln (Gerassel), das Prasseln (Geprassel); das Rauschen, Sausen, Brausen; das Plätschern; das Schmatzen, Schnalzen, cr. creber (in Städten u. Dörfern), Varro: echo crepitu clangente cachinnat, Acc. fr.: num qui strepitus, clamor, crepitus exauditus est? Cornif. rhet.: quemadmodum aves etiam inanis fundae sonitus (Sausen) territat, ita nos non ad ictum (Schlag) tantum exagitamur, sed ad crepitum (Krachen), Sen.: magis mihi vox avocare (stören) videtur, quam crepitus, Sen. – u. so von Waffen, cr. armorum, Liv.: cr. gladiorum, Auct. b. Hisp.: quatientium scuta in patrium quendam modum horrendus armorum cr., Liv.: ad crepitum primum missilium avolare (v. Vögeln), Liv.: ancilia cum crepitu suā sponte mota, Iul. Obs. – v. metallenen, irdenen usw. Geräten, crepitus (Plur.) frenorum, Varro: cr. calicis, Vitr.: si trulla inverso crepitum dedit aurea fundo, Iuven. – der Türangeln u. Türriegel, sonitum prohibe forium et crepitum cardinum, Plaut.: sonitum et crepitum claustrorum audio, Plaut. – der Mühle, molae crepitum faciebant, Naev. com. 114. – v. einem Plantuche, das der Wind aufpeitscht, carbasus ut quondam magnis intenta theatris dat crepitum (rauscht), Lucr. – von musikal. Instrum., crepitus musicus, Pacuv. fr.: crepitus ac tinnitus aeris, Solin.: cum aeris crepitu (unter Beckenschall), Liv.: ebenso crepitus (Beckengeklirr, -gerassel) ululatusque nocturni (bei den Bacchanalien), Liv.: cr. testarum (Kastagnetten aus Ton), Iuven.: crepitu dissono auxilians (bei Mondfinsternis), Plin.: magno tibiarum et scabellorum crepitu, Suet. – v. berstenden, brechenden usw. Ggstdn., cr. arboris, Plin.: crispans cr. aedificiorum, das wirbelnde Krachen, Plin.: montes duo inter se concurrerunt crepitu maximo, Plin. – v. Feuer u. v. brennenden Ggstdn., cr. ignis od. ignium, Plin. u. Amm.: cr. viridis materiae flagrantis, Liv. – v. Regen, imbrium per folia cr., Plin. – v. Donner u. Dröhnen in der Luft, nec fulmine tanti dissultant crepitus, Verg.: u. (beim Erscheinen einer Gottheit) strepitus (Lärm), crepitus (Prasseln), sonitus (Krachen), tonitrus (Donnern), Plaut. – v. Teilen des menschl. u. tier. Körpers, cr. alarum, Liv.: cr. articulorum, cum se ipsae manus frangunt, Sen.: cr. dentium, Zähneklappern, Cic.: cr. digitorum, Schnalzen der F., Schnippchenschlagen (als Zeichen für den Sklaven, zum Dienst des Herrn zu erscheinen), Mart.: cr. illisae manus umeris, Sen.: pedum crepitus (schallende, knarrende Fußtritte), strepitus hominum, Cic. – von auf den Körper fallenden Schlägen, cr. plagarum, Cic. – v. lauten Blähungen, cr. polentarius, Plaut.: cr. ventris, im Zshg. auch bl. crepitus, der Knall (griech. πορδή, hingegen flatus, der Wind, die lautlose Blähung, griech. βδέσμα), ventre redditi crepitus, Sen.: veniam dare flatum crepitumque ventris in convivio emittendi, Suet.: reddere crepitus (auch vom Esel usw.), Sen. u. Plin.: sed illi (Stoici) crepitus aiunt aeque liberos ac ructus esse oportere, Cic. – v. artikul. Tönen, crepitus vocum, laut schallende Töne, Sen.: virtus et philosophia et iustitia verborum inanium crepitus est, sind ein leerer Schall, Amm.

    lateinisch-deutsches > crepitus

См. также в других словарях:

  • MOLAE — Deae quaedam antiquitus dictaesunt filiae Martis, quas in Romanorum comprecationibus nominari solitas tradit Gell. l. 13. c. 23. Has Turnebus indigitari censet de nomine Molarum, quod Mars, ut molis fruges, sic bellis homines frangat ac comminuat …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Molae — MOLAE, arum, waren Göttinnen der Römer, die dem Mars zugesellet wurden. Man hält sie für Töchter desselben und Vorsteherinnen der Mühlen, weil durch sie die Feldfrüchte eben so zerstoßen und zerrieben würden, wie die Menschen durch den Krieg.… …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • Molae — In Roman mythology, the Molae were two daughters of the god Mars[1]. Since the Latin mola (singular form of molae) translates to grindstone , they may have been connected to pounding or grinding of the grain. References ^ Aulus Gellius, Attic… …   Wikipedia

  • MOLAE Ferrariae — olim usu, armis acuendis. Glossae ad Stat. Theb. l. 3. v. 584. attrito cogunt iuvenescere saxo. per molam, aiunt, acuminariam. Sic molita arma, samiata sive acuta hôc modô reddita, intelligit Lindenbrogius, in Friderici Imp. Constitut. Sicular. l …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MOLAE Formianae — vide Mola …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Pyrenaearia molae — Taxobox name = Pyrenaearia molae status = VU | status system = IUCN2.3 regnum = Animalia phylum = Mollusca classis = Gastropoda ordo = Stylommatophora familia = Hygromiidae genus = Pyrenaearia species = P. molae binomial = Pyrenaearia molae… …   Wikipedia

  • TRUSATILES Molae — primum fuêre postquam in pilis fruges torrere cessârunt prisci: quibus postea successêre asinariae, in quarum locum tandem aquariae (quarum frequentissimus hodieque usus) surrogatae sunt, ut diximus supra, ubi de Molis. Meminit Trusatilium… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Sero molunt deorum molae. — См. Бог долго ждет, да больно бьет …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • CATILLUS — superior pars molae, apud Paulum ICtum, de instructo et instrum. leg. 18. est autem meta inferior pars molae, catillus superior; uti vulgo habetur: Scaliger vero putat ICtum scripsisse, Est autem meta superior pars molae, catillus inferior.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MOLA Asinaria — Μυλὸς ὀνικὸς memoratur Matth. c. 18. v. 6. et Lucae c. 17. v. 2. ubi de eius in καταποντισμῷ Iudaeorum usu; sicque διακρίτικῶς dicitur, ad discrimen molae trusatilis, de qua utraque Cato R. R. c. 10. Ex his trusatiles minores erant, ut quae manu… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MOLA — I. MOLA Graec. ἄλισμα in Glossar. Gr. Lat. in sacrificiis, olim dicebatur far tostum et sale sparsum, quod eô moltô hostiae focus et cultri aspergebantur, ut ait Festus. Postquam enim Sacerdos victimam ad aram adduxisset, stans manu aram… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»